شد دلـم بیـشـتر از جـسم تو اربـاً اربا            جگرم پاره شد از داغت علی، واویلا

صبـح تا حال عـلی داغ فـراوان دیـدم            وای من کس نـشده مثـل تو اربـاً اربـا

مثل تسـبـیح بریده همه جا پخش شدی            لاله کاری شده این دشت ز جسمت گویا

تا صدایم زدی از خـیمه دویدم سویت            وای بـر حـال دلـم؛ دیـر رسـیـدم بـابـا

کاش می‌شد که نگـاهم بکـنی بار دگر            یـا صـدایـم بـزنـی بـاز بـگـویی؛ بـابـا

تشنه‌لب آب طلب کردی و شرمنده شدم            شبه پیمـغبر من کن تو حـلال بـابـا را

مادرت نیست که از داغ تو خون گریه کند            عـمه‌ات آمده میـدان عـلی خـیز از جا

خیز از جا و ببین داغ چه کرده با من            قد کمان، موی سپید، رفت تـوانم از پا

ای اذان گوی حرم بین که زمینگیر شدم            بعـد تو نـور دلـم خـاک به فـرق دنـیـا

آیـه‌هـای تنت ای سـورۀ محـبوب پـدر            چـیده‌ام با دل خون و قد خم روی عبا

سر و جان من و تو باد فدای ره دوست            من خـلیل اله و تو ذبح عـظیـمم به منا

چـاره‌ای نیست بـیـائـید جوانان کـمکم            تا برم پیکـر صد پاره او زین صحرا